Το πέος του άνδρα
- Πέος + όσχεο = πρωτεύον ανδρικό γεννητικό όργανο
- Λειτουργίες: Απέκκριση ούρων και σύζευξη όργανο
- Εξελικτικός σκοπός: σεξουαλικός διαχωρισμός των οργανισμών και γονιμοποίηση μέσα στο γυναικείο σώμα
- Ανατομία: ρίζα του πέους, άξονας του πέους, βάλανο
- Η βάλανο και η ακροποσθία είναι οι πιο ευαίσθητες περιοχές
- Τρία σπηλαιώδη σώματα
- Η ροή του αίματος οδηγεί σε σκλήρυνση του πέους
Το πέος του Homo sapiens (σύγχρονοι άνθρωποι)
Ο τίτλος «Το πέος του άντρα» μπορεί να φαίνεται σαν πλεονασμός εκ πρώτης όψεως, άλλωστε, η κατοχή πέους είναι μέρος του ορισμού του άνδρα. Αλλά αυτό το όργανο ζευγαρώματος μπορεί να βρεθεί σε διαφορετικές παραλλαγές σε όλα τα θηλαστικά. Ούτε στην ανατομία ούτε στη λειτουργία το ανδρικό πέος μπορεί να χαρακτηριστεί ως ειδική περίπτωση δημιουργίας. Το ανδρικό πέος είναι - μαζί με το όσχεο - το κύριο ανδρικό σεξουαλικό όργανο. Η βιολογική του λειτουργία είναι διπλή. Το πέος χρησιμοποιείται για την απέκκριση ούρων μέσω της ουρήθρας. Επιπλέον -ή πιθανώς κυρίως- είναι το όργανο σύζευξης του ανθρώπου.
Το ανδρικό πέος στην εξελικτική ανάπτυξη
Το ίδιο το πέος είναι η απάντηση της φύσης σε δύο βήματα της εξέλιξης. Το πρώτο βήμα είναι ο σεξουαλικός διαχωρισμός των οργανισμών - η αναπαραγωγή δεν μπορεί πλέον να γίνει με διαίρεση ή με αυτογονιμοποίηση όπως στους πρωτόγονους οργανισμούς. Το δεύτερο βήμα είναι η γονιμοποίηση μέσα στο γυναικείο σώμα - αντί να γονιμοποιηθούν τα αυγά που αποβάλλονται από το θηλυκό στο νερό, όπως σε ορισμένα ψάρια. Έτσι, για να το θέσω απλά, το ανδρικό σπέρμα πρέπει με κάποιο τρόπο να φτάσει στα ωάρια του γυναικείου σώματος για να τα γονιμοποιήσει. Το πέος είναι αυτό "κάπως". Το πέος σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί ως μια επιτυχημένη ιστορία εξέλιξης, άλλωστε αναπτύχθηκε σε διαφορετικές παραλλαγές, καθεμία από τις οποίες προέκυψε ανεξάρτητα η μία από την άλλη.
Μικρή ανατομία του ανδρικού πέους
Ανατομικά, το ανθρώπινο πέος μπορεί να χωριστεί στη ρίζα του πέους (radix penis), στον άξονα του πέους (corpus penis) και στη βάλανο (glans πέος) . Η βάση του πέους συνδέεται με τη λεκάνη μέσω των μυών και των συνδέσμων. Όπως υποδηλώνει το λατινικό όνομα, ο άξονας του πέους θεωρείται το πραγματικό ανδρικό όργανο. Στην κορυφή συγχωνεύεται στη βάλανο του πέους, η οποία περιβάλλεται από την ακροποσθία (preputium πέος). Αυτό είναι όπου ο ουροποιητικός σωλήνας σπέρματος έχει την έξοδό του. Η βάλανο είναι η πιο ευαίσθητη περιοχή ολόκληρου του ανδρικού σώματος. Το frenulum συνδέει τη βάλανο και την ακροποσθία στην κάτω πλευρά. Το frenulum είναι επίσης ένα από τα πιο ευαίσθητα -και επομένως ερωτικά δεκτικά- μέρη ενός άνδρα. Το λεγόμενο ράμμα πέους τρέχει στην κάτω πλευρά του πέους μεταξύ της βαλάνου και του οσχέου. Το πέος έχει τρία σπηλαιώδη σώματα.
Ο όρος στυτικός ιστός κάνει ήδη σαφές ότι είναι ιστός που διογκώνεται όταν χρειάζεται και αλλάζει το μέγεθος του πέους. Αυτά είναι τα δύο σπογγώδη σώματα του πέους (corpora cavernosa πέος, ενικός: corpus cavernosum) στην πάνω πλευρά και το σπογγώδες σώμα της ουρήθρας (corpus spongiosum πέος) στην κάτω πλευρά, που καταλήγει στο σπογγώδες σώμα του πέους (corpus spongiosum glandis ). Η ουρήθρα ή ο σπερματικός σωλήνας του ουροποιητικού διατρέχει τον στυτικό ιστό της ουρήθρας.
Φυσιολογία στύσης πέους
Η ανδρική στύση είναι το αποτέλεσμα της αυξημένης ροής αίματος στον στυτικό ιστό. Τα δύο συντηγμένα σπηλαιώδη σώματα του πέους είναι υπεύθυνα για τη σκληρότητα του άκρου . Το σπηλαιώδες σώμα της ουρήθρας στην κάτω πλευρά γεμίζει με αίμα σαν σφουγγάρι - εξ ου και η λατινική ονομασία - και διογκώνεται, χωρίς όμως να έχει συγκρίσιμη σκληρότητα με τα άλλα σπηλαιώδη σώματα. Το πέος τροφοδοτείται με αίμα από τρεις αρτηρίες. Στη μη όρθια (φυσιολογική) κατάσταση, μόνο λίγο αίμα μπορεί να εισέλθει στον στυτικό ιστό, επειδή οι συνεχώς τεντωμένοι μύες συστέλλουν τα αιμοφόρα αγγεία. Ως αποτέλεσμα, η διατομή τους διατηρείται μικρή και η ποσότητα του αίματος είναι αντίστοιχα μικρή. Σε αντίθεση με τις κοινές προκαταλήψεις, η ανδρική στύση δεν είναι αποτέλεσμα αυξημένης έντασης. Αντίθετα, μόνο η πλήρης χαλάρωση αυτών των μυών επιτρέπει στο πέος να σκληρύνει. Οι μύες χαλαρώνουν, οι αρτηρίες αντλούν περισσότερο αίμα στα σπηλαιώδη σώματα και τους επιτρέπουν να αναπτυχθούν. Τα σπηλαιώδη σώματα διαστέλλονται και έτσι συμπιέζουν τις φλέβες που είναι υπεύθυνες για την αντίστροφη ροή του αίματος στον κορμό. Η αυξημένη εισροή με την κατασταλμένη ροή επιστροφής του αίματος οδηγεί σε πλήρη στύση. Αυτός ο μηχανισμός ελέγχεται από μια πολύπλοκη βιοχημική αλληλεπίδραση. Εδώ, το μονοξείδιο του αζώτου παίζει καθοριστικό ρόλο, ο οποίος είναι γνωστός μόνο για περίπου 20 χρόνια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το πέος σε στύση μετατοπίζεται ελαφρώς προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, δηλαδή δεν είναι ακριβώς στη μέση του σώματος. Εκτός από ακραίες περιπτώσεις, που μπορούν και πρέπει να αντιμετωπιστούν χειρουργικά, αυτή η απόκλιση αποτελεί φόρο τιμής στο γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει δύο εντελώς πανομοιότυπα μισά του σώματος.
εκσπερμάτιση του πέους
Η εκσπερμάτιση συνοδεύεται από διαστολή της ουρήθρας. Πριν το πέος εκσπερματώσει το σπέρμα, η «προετοιμασία του μείγματος» πραγματοποιείται στη φάση εκπομπής. Η εκσπερμάτιση είναι ένα αντανακλαστικό και δεν μπορεί να ελεγχθεί συνειδητά, αν και μπορεί να καθυστερήσει χρησιμοποιώντας τεχνικές μυϊκής έντασης.
